Perde.......

Günün yorgunluğu omuzlarıma ağır gelmeye başlamış evime doğru yol
alıyordum her zamanki gibi yavaş ve sessiz. Akşam karanlığı çökmek
üzere iken sokak ortasında misket oynayan çocuklara gitti gözüm.
Pencere bağıran annelerini gördüm bir anda. İşte o anda kendi mazimde
kayboldum.

Tam 30 yıl geriye gittim zaman tünelimde. Mahallede
iki tane renkli misket için kavga ettiğim komşunun çocuğu Sabri
gelmişti aklıma. Annemin 'hadi artık eşek sıpası eve gel'diye bağırdığı
ses geldi kulağıma. Bir an boğazım düğümlenir gibi gözlerim dolmuştu.
Annemin
ayrılalı 10 yıla yakın olmuştu ki her aklıma geldiğinde nedense hep
böyle kötü olurdum. O bile erken terk etmiş, beni bu dünya da
yapayalnız bırakmıştı. Babamı ise evdeki resimlerinden tanıyordum.
Şerefli bir askermiş. Son çıktığı operasyonda şehit düşmüş. Annem
babamda ki bütün özelliklerin bende olduğunu söyler dururdu.

Askeri
okula başladığımda ne kadar da sevinmişti. Birden okulumda silah
tuttuğum ilk gün gelmişti gözlerimin önüne. Komutanımdan işittiğim ilk
azar. Okulun ilk günü tanıştığım ve bir türlü unutamadığım sevdam.
Yıllar ne çabukta geçiyordu. Hayatta isteyip de elde edemediğim tek şey
sevdamdı. Kayıt günü nizamiye çavuşunun odasında gördüğüm sevdam.

Adını
çekinerek sorduğum ve karşılığında titrek bir ses tonuyla 'Şeyda' diye
cevap aldığım kız. Hayat bu ya feleğin küçük bir oyununa gelmiş
kaybetmiştim sevdamı. O bir doğu iline atanmış, evlenmiş ben ise
unutamamış ve hiç evlenmemiştim. Her gece hayali misafir olurdu odama.
Konuşur, konuşur uykuya dalardım.

Acaba şimdi ne yapıyordu?
Hayatından memnun muydu? Girdiğim o son operasyon perde olmuştu birden.
Hemen karşımda beyaz perde de film gibiydi. Vurulup da yıkıldığım o
düşüşü tekrar, tekrar görüyorum. Ameliyathane tepemde yanan ışıklar. En
kötüsü de parçalanan kolumdan ayrıldığım günün acısı.

Sonra da
askeriye den ayrılıp başka bir dünya ya tayinim. Yeni işim yeni hayatım
ve dağıtmak üzere matbaadan aldığım küçük reklam broşürleri.

Artık köşe başında reklam broşürü dağıtan başka birisi olmuştum.

Birden
o cam kırılması sesiyle çıktım 30 yıl önceki zaman tünelimden. Bütün
bunları düşünürken epeyce bir yol almışım. Hemen sağımda hıçkırıklar
içinde içtiği boş şişeleri kıran bir adam görüverdim. Ağaç altına
oturmuş şişeleri karşı parkın duvarına atarak parçalayan bir adam. Her
gün neler görmüyordum ki bunun gibi. Ama bu bir başkaydı sanki. Yorgun
bir şekilde yaklaşmaya çalışıyordum. Yaklaştıkça uzamış sakalları eski
püskü elbiseleri dikkatimi çekti. Ben onu görüyordum oysa o beni fark
bile etmemişti. Bu oturuş şeklini sanki bir yerden tanıyacak gibiydim.
Bir ayağını içe doğru kırmış diğer ayağını uzatmış bu oturuş şeklini
bir yerden mutlaka biliyordum. Ama nerden?
Yaklaştıkça yüzünü daha
net görmüş ve ansızın bir damla yaş dökülmüştü gözlerimin pınarından.
Sınıf arkadaşım Kemal' di bu. Silah atmayı beraber öğrendiğim ilk
savunma planımı beraber çizdiğimiz Kemal. Sinirlendiği zaman karşısında
dağ bile olsa onu yerden yere vurmayı başaran Kemal. Kaşlarını çattığı
zaman karşısındakine korku veren can dostum Kemal. Omuz omuza
girdiğimiz o son operasyondan sonra onu hiç görmemiştim. Psikolojik
sebeblerden onu da emekli etmişlerdi askeriyeden. Bildiğim sadece buydu.

Hemen
oturduğu yerden kaldırmaya çalıştım ve evime götürmeyi başardım. Önce
güzelce karnını doyurmuştum can dostumun. O beni değil hatırlamak
tanımıyordu bile. Zaten Kemal artık kimseyi tanımıyordu. Sessiz sakin
birisi idi. O kadar anlatmama rağmen ağzından bir tek kelime alamadım
bütün gece. Kendi yatağımda uyuttum rahat etsin diye.

Sabah
erkenden kalktım ve pencereden can dostumu bahçeden hızla çıkarken
gördüm. Hemen arkasından koştum ama nafile. Sadece sesini duyuyordum
uzaktan. O gür sesiyle bağırıyordu uzaklaşırken…

- Etraflarını kuşatın. Ateş…

İsmail UYAR